Als ik mensen fotografeer waar ik niets over weet, geeft dat de foto iets mysterieus. Ik houd me bezig met veel verschillende fotografiegenres, van bruiloften en architectuur tot landschappen en portretten en soms zelfs detail- of productfoto's. Als ik door mijn archief blader, spreken de foto's van mensen, hun gezichten en hun uitdrukkingen me toch het meest aan. Ik maak graag foto's van mijn familie, vrienden en mensen die ik ontmoet, maar ook van mensen van wie ik het verhaal niet ken. Bovendien zijn er altijd genoeg vreemden om te fotograferen, want die kom ik overal tegen, waar ik ook naartoe ga.

Over het algemeen maak ik straatfoto's terwijl ik op pad ben. Zo vul ik mijn vrije tijd door de dag heen in, maar ook 's avonds. Niet weten waar je naartoe gaat en wat je te wachten staat, maakt dit nog leuker.

Als ik van tevoren weet dat ik straatfoto's ga maken, neem ik de Sony FE 35 mm f/1.4 G Master-lens of de FE 50 mm f/1.4 ZA mee. Beide bieden een uitstekende beeldkwaliteit, zelfs op f/1.4. Dankzij de eenvoudige bediening zijn ze ook makkelijk in gebruik en ze zijn niet te zwaar, waardoor ik ze moeiteloos mee kan dragen wanneer ik lang moet lopen.

Als ik mijn camera alleen meeneem voor het geval dat, pak ik meestal kleinere en lichtere lenzen, zoals de FE 35 mm f/2.8 ZA of de FE 55 mm f/1.8 ZA. Deze lenzen hebben meer te bieden dan je op het eerste gezicht zou denken. Ze zijn klein, maar erg krachtig. Hier maak ik keer op keer heldere en scherpe beelden mee.

Ik verwerk de sfeer of de energie van het moment graag in mijn foto's. Daarnaast leg ik vaak plekken vast die langzaam verdwijnen onder moderne glazen gebouwen en winkelcentra, zodat toekomstige kijkers kunnen zien hoe hun stad er vroeger uitzag.

Onzichtbaar worden

De beste shots ontstaan wanneer ik niet gezien word door de mensen die ik op straat fotografeer. Dat komt doordat ik dan authentieke en natuurlijke foto's kan maken, omdat mensen niet weten dat ze worden gefotografeerd.

Als fotograaf ben ik minder zichtbaar wanneer mensen niet kunnen zien waar ik naar kijk, dus het werkt soms heel goed als ik mijn ogen verberg. Een donkere zonnebril of een honkbalpet kan daarbij helpen.

Ik heb soms zelfs de Sony RMT-P1BT-afstandsbediening gebruikt. Daarmee kan ik de camera vanuit mijn zak bedienen terwijl ik die vasthoud of om mijn nek laat hangen. Dat is ideaal, vooral in combinatie met de stille sluiter van de Alpha 9 II.

Als er plotseling iets gebeurt, gaat mijn volledige aandacht naar het moment en doet niets anders er meer toe. Ik probeer me razendsnel op het subject te concentreren en zo snel mogelijk de compositie te bepalen. Dankzij de geweldige autofocustrackingfunctie kan ik ook op de compositie en de timing focussen, omdat ik weet dat de camera het subject moeiteloos en nauwkeurig volgt.

Als ik discreet te werk ga, is dat voor iedereen beter. Ten eerste omdat ik dan meestal minder problemen ervaar en ten tweede omdat ik dan geen ongemakkelijke uitleg hoef te geven over wat ik aan het doen ben. Aan de andere kant: als iemand me opmerkt en oogcontact maakt, kan dat de foto wel persoonlijker maken en tot leven brengen.

Eén regel die ik heb wanneer ik straatfoto's maak, is dat ik mensen niet op beschamende momenten fotografeer. Ik wil niet dat mensen zich aan mijn foto's gaan ergeren. Niet alleen op straat, maar ook later, mochten ze toevallig de foto ergens tegenkomen.

Hoewel ik graag door de straten loop en foto's maak, kom ik niet altijd terug met interessante shots. Soms heb ik geluk en soms niet, maar dat maakt het juist leuk. Wat me keer op keer weer aanspreekt aan straatfotografie, is dat ik nooit precies weet wat ik op beeld zal krijgen en waar ik mee thuiskom.