Davide Monteleone ontving een e-mail, kort nadat zijn foto’s van een herenigde moeder en dochter op de cover van het tijdschrift Time waren verschenen en zijn foto’s nog 28 pagina’s in het blad vulden voor het artikel over ‘Beyond Walls’.
In de e-mail stond: “Dit was de eerste keer dat ik migranten uit Zuid-Amerika als individuen zag. Ik heb er lang naar gekeken en denk dat ik ze nu beter begrijp.” Waar vind je tegenwoordig nog beter bewijs van de kracht van fotografie? Migratie is tenslotte het verhaal van onze eeuw, en wat kunnen fotojournalisten anders doen dan hierop reageren, onderzoek doen en de gebeurtenissen aan de kaak stellen?
Het doel van het verhaal van Time was helder: een ander perspectief bieden op migratie. De foto’s van Davide doen dit op een eenvoudige, maar essentiële manier. Hij maakte verfijnde, opvallende portretten, wat een groot contrast vormt met de manier waarop migranten normaal gesproken in beeld worden gebracht in de media.
Davide vertelt ons dat er elke keer een simpele, witte achtergrond werd gebruikt: “Hiermee haal je de context weg en gaat je volledige aandacht automatisch naar de persoon op de foto. Het stereotype van migratie verdwijnt, de dingen die je normaal ziet: angst, lange rijen, een kamp vol wanhopige mensen…” Hij legt uit dat je met dit simpele effect hun status kunt veranderen: “Ze worden individuen, echte mensen, en dan is het meteen lastiger om woorden te gebruiken die ontmenselijken, zoals stroom, golf en massa. We kunnen dat tegengaan.”
Davide werkte voorheen met andere camera’s, maar had voor zijn opdracht voor Time een nieuw hulpmiddel nodig. En niet zonder reden.
“Ik gebruikte een Sony α7R III,” vertelt Davide, “wat in het begin een grote verandering voor me was. Maar al snel zag ik er de voordelen van in. Logistiek gezien was het verfrissend om een kleine, lichte en toch professionele camera te gebruiken. Ik had slechts vijftien dagen de tijd voor het project 'Beyond Walls'. Met een grote camera heb je altijd een statief en lampen nodig, maar met de α7R III konden we zo veel sneller werken. We hoefden eigenlijk niet veel meer te doen dan de witte achtergrond aan een muur bevestigen. De kwaliteit van de camera is al net zo indrukwekkend, dus ik kan hem ook goed gebruiken voor persfoto's of beelden die op groot formaat moeten worden afgedrukt. Ik ben erg onder de indruk.”
Ook de weerbestendige afdichting van de α7R III maakte een groot verschil voor Davide: “Ik was op een dag aan het fotograferen bij de grens in Tijuana en het regende hard. We hadden geen tijd om te wachten tot het zou stoppen met regenen, want we hadden maar vier dagen om de beelden te schieten. Ik ben gewend om oude camera’s te gebruiken waarbij je moet oppassen dat er geen enkel druppeltje water in de plaat komt, maar met de α7R III hoefde ik me nergens zorgen over te maken. Met een grote camera had ik een assistent met een paraplu nodig gehad! Nu hoefde ik alleen af en toe de lens af te vegen. De weerbestendigheid maakt je zo veel productiever. Zelfs op de Noordpool en in de woestijn, kan ik uit ervaring zeggen.”
“Dankzij het formaat van de α7R III is het fotograferen vaak ook minder intimiderend voor gevoelige subjecten”, zegt Davide. Hij voegt nog toe dat de snelheid ook bevrijdend kan zijn voor de fotograaf die de camera gebruikt.
“De autofocus is zo snel dat je hem niet eens opmerkt. Je kunt daardoor rustig de compositie bepalen, met het subject praten en de camera vergeten.” Zoals voor de meeste hulpmiddelen geldt: “Als je niet merkt dat iets er is, betekent dat dat het perfect werkt.”
Wat ook onopgemerkt blijft in Davides foto’s, is de achtergrond, maar dat is juist het element dat voor die prachtige eenvoud in zijn portretten zorgt, net alsof ze in een studio zijn gemaakt. Davide vertelt: “Het is allemaal natuurlijk licht. We plaatsen de achtergrond in tegengestelde richting van de zon, in de schaduw, zodat het licht mooi zacht wordt.” Hij fotografeerde handmatig en overbelichtte de beelden telkens een klein beetje om een leeg canvas te creëren, waardoor de subjecten beter naar voren komen.
"Mijn werk is gebaseerd op de traditionele documentairefotografie, maar ik wil liever nieuwsgierigheid stimuleren dan informatie verstrekken. Het beste verhaal zit niet in het beeld zelf, maar eromheen en erachter. Een fotokader is eigenlijk een venster naar emotie"
