“Mode heeft iets magisch,” zegt Lidia Popiel, “en doordat er bij modefotografie zo veel elementen samenkomen – mensen, ontwerpen, stoffen, lijnen, verhoudingen, landschappen en locaties – heb je de vrijheid om jezelf te uiten en nieuwe werelden te creëren. Dat geeft een heel bevrijdend gevoel.”
Lidia is nu een van de beroemdste fotografen van Polen, maar heeft vanaf haar zeventiende jarenlang als model gewerkt. Ze geeft toe dat ze altijd graag toekeek hoe de fotografen hun werk deden, om zo veel mogelijk in zich op te nemen, maar ze had nooit verwacht dat ze dat werk ook zelf zou gaan doen. Dat balletje ging per toeval rollen.
Ze vertelt: “Ik had tijdens een shoot een keer een camera geleend. Daarmee schoot ik een filmrolletje vol. Vervolgens verkocht ik een van de foto's voor op een poster van een cosmeticamerk. Ineens was ik de fotograaf!” Ze lacht. “Natuurlijk moest ik nog veel leren en mijn collega's hebben me daar veel bij geholpen. Ik begon foto's te maken van mijn eigen ontwerpen en verkocht er vooral veel aan één modeblad. In die tijd waren er daar in Polen maar twee van!”
Zo'n veertig jaar later fotografeerde Lidia voor een van haar recente projecten een liefdadigheidsevenement van de Friends of the Museum Association in Warschau. “De vereniging organiseert elk jaar een benefiet voor het nationaal museum,” legt ze uit, “en dit jaar vroegen ze de top tien van Poolse designers om jurken te ontwerpen, die later tijdens een bal in het museum werden geveild. Ik voelde me vereerd toen ze mij vroegen de ontwerpen te fotograferen.”
Lidia was nog meer onder de indruk van de locatie. Ze vertelt: “Het paleis van Radziwiłł in Nieborów is een prachtig gebouw. Een van de thema's van de collectie was kleur, dus het leek me interessant om de jurken te combineren met kleurrijke decoratieve elementen in het paleis.” De zeer gedetailleerde foto's vergden flink wat voorbereiding. Lidia vertelt: “Voorafgaand aan de shoot bezocht ik het paleis een paar keer om analoge kleuren en herhalende lijnen te zoeken. Ik wilde ook dat mijn modellen iets van de geschiedenis van deze locatie, een plek vol geesten en geheimen, in hun poses zouden verwerken.”
Ze vertelt dat modefoto's op die manier meer dan alleen portretten kunnen zijn. Ze legt uit: “Je kunt er met behulp van het licht, de details en de compositie een verhaal mee vertellen. We gebruiken veel methoden om het concept van de ontwerper te laten zien, maar je fotografeert wel mensen en die moeten de kijker aanspreken door middel van de foto.”
Lidia vindt dat haar modellen zich ook onderdeel van het verhaal moeten voelen, ongeacht om wat voor project het gaat. Ze zegt hierover: “Het is belangrijk dat je de juiste persoon kiest en goed communiceert. We moeten als team samenwerken. Ik houd van krachtige modellen, maar ik wil wel dat de jurk centraal staat. Ik wil dat modellen zich prachtig voelen en zich betrokken voelen bij het plan. Om zo efficiënt mogelijk te werken, is het belangrijk dat het model en de fotograaf zich altijd afvragen wat ze precies doen en waarom ze het doen.”
Lidia gebruikt meestal een lens van 50 mm, maar nam voor dit project een FE 28 mm f/2-lens. “Ik koos voor een kortere brandpuntsafstand zodat ik op deze locatie meer dynamiek kon creëren,” vertelt ze, “zonder de silhouetten van mijn modellen te vervormen. Het mooie interieur moest goed naar voren komen in het verhaal. Als ik relatief dicht bij modellen sta, betekent dat ook dat ik beter contact met ze maak, vooral als ik zachter kan praten.”
De Sony α7R III helpt Lidia beter te communiceren, omdat de functies zo zijn ontwikkeld dat de fotograaf zich op het subject kan concentreren in plaats van op de camera. Het formaat en het gewicht van de body en de revolutionaire eye-autofocus hebben volgens Lidia haar werkwijze voor modefotografie veranderd.
Ze legt uit: “Als je aan het werk bent, lijkt het soms alsof je veel tijd hebt, maar er zit vaak maar een fractie van een seconde tussen een foto die werkt en een foto die het net niet is. Eye-autofocus heeft me vanaf het begin meer zekerheid dan ooit geboden. En dat vertrouwen is essentieel voor het vinden van dat ene bijzondere moment.”
Met een kleinere, lichtere camera die toch een hoge resolutie biedt, wordt de compositie ook vrijer en losser. “Soms verandert het hele plaatje als je maar een halve centimeter verplaatst,” legt Lidia uit, “en daarom gebruik ik meestal liever geen statief. Toen ik van mijn zware camera's overstapte naar de spiegelloze camera's van Sony, luchtte dat meteen op. Hiermee kan ik veel vrijer werken.” Alles draait dus om vrijheid en Lidia zegt dat die manier van fotograferen je als fotograaf meer kan openstellen. “Je kunt hierdoor meer openstaan voor je verbeeldingskracht,” zegt ze afsluitend, “en voor eerlijkheid. Fotografeer voor jezelf, niet voor de beoordeling van anderen. En denk niet dat alles al eens is gedaan, want je werk is altijd uniek. Blijf leren, laat je verrassen en wees vrij.” Credits: make-up: Marianna Jurkiewicz, haar: Kacper Rączkowski/Kevin Murphy, kleding: Agnieszka Ścibior, modellen: Uncover Models, In samenwerking met: Wolf Studio, Warschau
"Fotografie draait om overgave, betrokkenheid en toewijding ten aanzien van wat er voor je lens staat. Het is een kort moment waarop je even niet aan jezelf toebehoort. Je moet snel werken, maar haast je niet"
