Hoe ik fotografeer | Livemuziek

Etiquette Hoewel ik er ben om de foto's te nemen die ik nodig heb, moet ik me ook bewust zijn van andere mensen. Allereerst van de artiesten zelf. Als je backstage fotografeert, moet je aanvoelen wanneer je moet stoppen. Het is prima om een paar foto's te nemen van de leadzanger die voor de avond een outfit uitkiest, maar je kunt niet iemand vijf minuten lang in de nek hijgen

Dan heb je natuurlijk ook nog het publiek. Als je ze het zicht belemmert, verminder je de ervaring van iemand die heeft betaald om erbij te zijn. Je moet respectvol zijn en ik probeer altijd eerst te vragen. Als ik op het punt sta iemand kort het zicht te belemmeren, zal ik me altijd omdraaien, me verontschuldigen en ze bedanken. Met een beetje beleefdheid kun je veel bereiken.

Als ik meega op de hele tournee, begeef ik me de eerste drie nummers niet voor het podium. Persfotografen hebben alleen tijdens deze drie nummers de mogelijkheid om hun beste foto's te nemen en ik wil hen daarbij niet in de weg staan. In plaats daarvan gebruik ik die drie nummers als creatieve mogelijkheid om een unieke plek in de zaal te vinden. De juiste foto nemen Wat voor soort foto mij echt enthousiast maakt? In wezen elke foto waarop de energie van het concert is vastgelegd. Ik zoek naar manieren om de sfeer in de ruimte weer te geven. Dat betekent vaak dat ik foto's neem vanuit het publiek; zonder het publiek zou ik immers net zo goed een productierepetitie kunnen fotograferen. Hier zijn niet echt regels voor, je moet door de zoeker kijken en weten wat goed aanvoelt. Hoe meer je dat doet, hoe beter je instinct wordt.

Camera's en lenzen: welke wanneer te gebruiken

Ik draag altijd twee camera's om mijn nek: de Sony α7R III en de α7S II. Veel van mijn foto's neem ik met de α7R III. De sensor van 42,2 megapixels stelt me in staat gedetailleerde foto's te maken en werkt goed bij weinig licht. Als er echter heel weinig licht is, gebruik ik de α7S II. De sensor heeft een lagere resolutie, maar met deze camera kan ik hoge ISO-waarden gebruiken zonder dat daarbij veel beeldruis ontstaat.

Met deze camera's gebruik ik vier lenzen. Op een van mijn camera's zit meestal een 24-70mm f/2.8 GM-lens en op de andere zit een f/1.4 GM-lens van 85 mm of een f/2.8 GM-lens van 70-200 mm. Daarnaast zit in mijn tas een 12-24mm f/4 G-lens voor groothoekopnamen. Deze lenzen bieden me alles wat ik nodig heb om een concert te fotograferen. Als ik in plaats van een tournee een enkel concert fotografeer, heb ik het liefst de 24-70mm f/2.8 GM-lens op mijn camera. Ik kan de hele avond foto's nemen met alleen die lens. Als ik een tournee fotografeer en al wat avonden beeldmateriaal heb verzameld, gebruik ik soms alleen de 85mm f/1.4-lens. Het is interessant om jezelf tot een enkele lens te beperken, omdat je daardoor meer op de details gaat letten en op zoek gaat naar een creatiever soort foto.

De 85mm f/1.4 GM-lens is geweldig voor concertzalen met weinig licht. Ik ben onlangs verliefd geworden op de Eye-AF van de α7R III, vooral in combinatie met een 85mm GM-lens die wijd openstaat op f/1.4. Deze nieuwe functie houdt in dat al mijn shots van een zanger scherp zijn, omdat er altijd wordt gezocht naar een oog in plaats van naar wimpers of de neus of de microfoon voor het gezicht. Het is een totale gamechanger.

Scherpstellen Ik wissel af tussen automatische en handmatige scherpstelling. Gebruikmaken van handmatige scherpstelling is een creatieve keuze. Stel dat ik de gitaarsnaren haarscherp wil vastleggen met op de achtergrond de makkelijk te herkennen waas van de leadzanger. Hiervoor maak ik gretig gebruik van de functie Focus peaking, die ik ook ten volle benut als ik gebruikmaak van oudere, handmatige vintage lenzen. Ik stel ook een aangepaste knop in om het beeld te activeren en te vergroten. Ik kan daarmee live het beeld bekijken en de scherpstelling controleren, wat belangrijk is als je werkt met de hoge resolutie van de α7R III. Belichting Ik gebruik de camera altijd met een volledig handmatige belichtingsregeling. Ik heb graag altijd alle controle over de sluitertijd, het diafragma en de ISO-gevoeligheid. Ik kies het diafragma op basis van commerciële en technische overwegingen. Als ik bijvoorbeeld een foto voor een tourneeposter maak, moet ik ervoor zorgen dat elk bandlid scherp in beeld is en gebruik ik een diafragma van f/5.6 in plaats van f/2.8 of f/1.4. Als het op de sluitertijd aankomt, houd ik altijd rekening met de bewegingsonscherpte die wordt veroorzaakt door de bewegingen van de artiest. Als ik een haarscherpe foto wil nemen, is de langste sluitertijd waar ik me comfortabel bij voel 1/160 seconden. Uiteraard kan bewegingsonscherpte een artistieke keuze zijn en in dergelijke gevallen kan ik voor een veel langzamere sluitertijd kiezen om bijvoorbeeld de dynamiek van drums of snaren vast te leggen.

Maar hoe stel ik nu de belichting in? Bij het instellen van de belichting zijn een paar dingen belangrijk die afhankelijk zijn van het shot, maar meestal is het gezicht van de artiest het belangrijkst. Zowel de α7R III als de α7S II bieden me bij het bewerken van de ruwe bestanden voldoende mogelijkheden wat betreft het corrigeren van schaduw, dus mijn algemene stelregel is het vermijden van getrimde lichte delen. Ik gebruik de histogram om de helderheid van de belichting te controleren voordat ik de foto neem. Ik heb liever meer schaduw zonder daarbij de lichte delen te verliezen, maar soms is daar niets aan te doen. Ik vind het niet erg om af en toe een piek te zien vanwege een kleinigheid of spotlight, maar ik vermijd een groot vlak gebied op de horizontale as. Ik vind het veel effectiever om de donkere toonwaarden op te voeren dan om de lichte terug te brengen.