Naarmate ik ouder word, krijg ik steeds meer respect voor fotografie. Maar ik heb ook geleerd de beperkingen ervan te begrijpen. Ik wil nog steeds verhalen vertellen met mijn foto's, maar ik wil niet meer alleen vastleggen of bewijzen hoe de wereld eruitziet. Ik weet nu dat de waarheid afhankelijk is van degene die de foto neemt, maar de camera is een goed hulpmiddel om te laten zien waar het leven voor jou echt om draait. Als we dezelfde beelden en dezelfde verhalen zo vaak op foto's, televisie en video hebben gezien, worden we niet meer enthousiast van hoe dingen eruitzien, maar van de verschillende manieren waarop we ze kunnen laten zien.

Mijn meest recente foto's zijn tijdens een reis naar Kenia gemaakt, in een gebied dat grotendeels onaangetast is door het toerisme en het moderne westerse leven. Ik wilde mensen zien die proberen te overleven zonder mobiele telefoons, medicijnen of andere dingen die in de afgelopen vijftig jaar zijn uitgevonden. De beelden zijn geen verhaal, maar een verzameling foto's. Ik hoop zoals altijd dat één of twee foto's mensen zullen verrassen. Een foto die niet blijft hangen of tot denken aanzet, is slechts een leeg kader.

Kleur gebruiken

Als ik naar de foto's kijk die ik in Kenia heb gemaakt, zie ik beelden van echte mensen die echte dingen doen. Ik wilde de ervaringen die ik op dat moment had zo realistisch mogelijk vastleggen. Door middel van de juiste brandpuntsafstand en kleuren probeer ik zo dicht mogelijk bij die visie te komen. Zwart-witfoto's hebben bijvoorbeeld een abstracte kwaliteit. Ze hebben ongelofelijk veel emotionele kracht en ik vind ze eleganter. Het is in de meeste gevallen ook erg lastig om kleur op een expressieve manier te gebruiken. Daarom kiezen veel fotografen ervoor om hun foto's na te bewerken om ze spannender te maken.

De apparatuur

Om mijn visie te realiseren tijdens het fotograferen, probeer ik alles zo eenvoudig mogelijk te houden. Ik fotografeer voornamelijk met een Sony α7R III en de FE 24-70 mm f/2.8 GM-lens. Dankzij deze combinatie kan ik enorm snel scherpstellen en zo precies het gewenste moment vastleggen. Voor het grootste deel van mijn werk fotografeer ik op heel weinig afstand van het subject. Er zit een speciaal stipje op mijn lens dat de brandpuntsafstand van 35 mm ongeveer aangeeft en ik probeer die afstand zo veel mogelijk aan te houden.

Als je terugblikt op de geschiedenis van fotografie, is het verrassend om te zien dat er voor heel veel foto's lenzen met slechts twee verschillende brandpuntsafstanden zijn gebruikt. Je hebt een brandpuntsafstand van 50 mm, die misschien het mooist is, maar lastig in gebruik kan zijn, en je hebt 35 mm. Langere brandpuntsafstanden geven de kijker een gevoel van voyeurisme en zorgen voor afstand van het subject. Subjecten zijn dan slechts een object, een acteur op een podium.

Waarom zijn fotografen zo gek op 35 en 50 mm? Volgens mij is dat omdat ze erg in de buurt komen van het gezichtsveld van de mens. Een heel saai scenario kan met 24 of 28 mm ineens heel interessant worden als je door de zoeker kijkt, omdat je hersenen iets anders zien dan je normaal met je ogen ziet. Als je iets saais fotografeert met een lens van 35 of 50 mm, blijft het beeld echter saai als je door de zoeker kijkt. Daarom is het met een brandpuntsafstand van 50 mm belangrijk dat je, voordat je de sluiterknop indrukt, op zoek gaat naar iets prachtigs en betoverends.

Alles draait om eenvoud

Ik denk altijd erg goed na over de shots die ik ga maken. Daarom maak ik ook geen gebruik van de optie voor continu fotograferen. Ik denk dat we menselijker te werk moeten gaan als we fotograferen, dus ik maak één foto per keer. Iedere keer als ik de sluiterknop indruk, wil ik weten waarom. Er moet een reden voor zijn. Ik moet verrast of onder de indruk zijn.

Voor mij draait het bereiken van perfectie om de uitdaging van vermindering. Ik wil foto's beperken tot de basiselementen en toch betekenis overbrengen. Dit staat in contrast met de commerciële wereld waarin foto's worden nabewerkt, objecten in het kader worden verplaatst en kleuren worden bijgesteld totdat ze er niet meer echt uitzien. Ik wil mijn foto's zo maken dat er niets uit kan worden gehaald en dat geldt ook voor de kleur. Ik wil de kleur zo perfect en echt maken dat mijn hoofd niet hoeft na te denken en alles voor de hand ligt, zodat je naar een foto kunt kijken en hem in een fractie van een seconde begrijpt.

Dat gezegd hebbende: voor een goede foto moet je iets creëren dat een geheim bevat, een metafoor. Een geheim maakt iets waardevoller en dat geldt ook voor foto's. De beste foto's spreken tot de verbeelding en roepen vragen op. Ze nodigen ons uit om onze eigen conclusies te trekken. Als alles je wordt toegereikt en je niets hoeft te doen, heeft een beeld geen diepgaand effect.