“Met dit soort projecten moet je weten waar je naartoe wilt”, zegt kunstfotograaf Julien Mauve. Met een grijns voegt hij eraan toe: “Maar niet te veel!”
Julien beschrijft het creatieve proces achter de fotoprojecten die zijn carrière hebben vormgegeven. Werken als Greetings from Mars, After Lights Out en zijn laatste project, L'île Aux Libellules (het eiland van de libellen), hebben internationale erkenning gekregen. Hij richt zich bijna alleen nog maar op dat soort projecten: fotograferen, bewerken en de foto's vervolgens aan het publiek laten zien. Eerst online, dan als tentoonstellingen en vervolgens als boeken.
Dat was natuurlijk niet altijd zo. “Ik begon zoals de meeste mensen met het fotograferen van mooie momenten, vrienden en familie. Maar al snel wilde ik meer uitdrukken, een verhaal vertellen en niet alleen iets vastleggen.”
Hij begon in 2011 met zijn projectwerk, met de Sony α99, en heeft niet meer achterom gekeken.
Juliens meest recente project, L'île Aux Libellules, is in Japan geschoten. Dit project kostte twee jaar en er waren in totaal vier reizen voor nodig. Toen hij het land doorreisde, kwam het concept per toeval in hem op: “Het viel me op dat er eigenlijk alleen aan de randen van de eilanden wordt gebouwd. Het midden is een soort dode zone. Daar wonen maar weinig mensen en je ziet veel gebouwen die door de natuur zijn overgenomen. Door dit soort beelden ga je nadenken over de relatie tussen de mens en de natuur en hoe die verandert.”
In L'île Aux Libellules zien we de verlaten restanten van gebouwen en andere tekenen van een beschaving die langzaam opgaat in de natuur. De foto's doen denken aan een duister, dystopisch sciencefictionverhaal. Maar net als elke goede verhalenverteller brengt Mauve verschillende elementen samen tot een coherent geheel.
De foto's hebben wel dezelfde uitstraling, maar zijn niet allemaal op dezelfde plek gemaakt, en vaak niet eens in hetzelfde seizoen.
Sommige foto's zijn in Okinawa gemaakt, sommige in het noorden, op verschillende momenten.” Hij legt uit: “Het is belangrijk om voor consistentie te zorgen, zodat de algehele sfeer klopt. Ik heb daarom voornamelijk in de ochtend gefotografeerd en niet in direct zonlicht. Naast de consistente thematiek bereik je ook veel met kleurbewerking van de uiteindelijke foto's. Het vinden van een samenhangende esthetiek is onderdeel van het project.”
Dus hoe helpt Sony Alpha Julien hierbij? Hij gebruikte eerst de α99 en heeft inmiddels de α7R-serie ontdekt. Je zou verwachten dat een fotograaf vertelt welke technologieën hem het meest aanspreken, maar Julien heeft hier als beeldend kunstenaar een andere kijk op. Vaak maakt juist dat wat de camera niet doet het verschil voor hem.
Hij legt uit: “Als kunstenaar denk ik dat je de camera moet vergeten… Gewoon doorwerken en er niet aan denken. Maar dat kan lang niet bij elke camera.” Hij vervolgt: “De α7R-serie reageert zo snel en werkt zo intuïtief dat ik me gemakkelijk op mijn doel kan concentreren, niet op het hulpmiddel dat ik gebruik. De camera is heel licht, dus hij valt nauwelijks op, en hij is zo responsief. Hij is altijd in een fractie van een seconde klaar om te fotograferen.”
Julien weet nooit precies waar hij inspiratie voor zijn foto's gaat vinden. Hij loopt veel rond, op zoek naar het perfecte tafereel om vast te leggen.
“Ik houd de camera dicht bij me, zodat ik snel kan reageren op momenten die misschien maar een paar seconden duren. De reactietijd is essentieel.” Hij moet daarom ook snel kunnen zoomen. Vaak gebruikt hij de 70-200 mm f/2.8 G Master met één camera en de 24-70 mm f/2.8 G Master met een andere. “Zo ben ik bijna overal op voorbereid.”
Julien vertrouwt ook op de geweldige resolutie en fenomenale beeldkwaliteit die de α7R-serie hem biedt. Die zijn met name van groot belang als zijn foto's worden tentoongesteld.
Kijk,” legt hij uit, “mijn werk is niet alleen in tijdschriften en boeken te zien, maar ook in galerieën en studio's. Ik moet de foto's dus op groot formaat kunnen afdrukken en er daarom op kunnen rekenen dat de kwaliteit goed is. In de laatste serie die ik tentoonstelde, waren de afdrukken een meter breed. Dat is nu geen probleem.”
Terug naar het creatieve proces. Die geplande en niet-geplande reis. Voor Julien kan het maanden of zelfs jaren duren om een concept uit te werken tot een uiteindelijk project. Onderweg kom je voor verrassingen te staan en moet je soms van koers veranderen, maar het proces bestaat voornamelijk uit hard werk en toewijding.
“Het fotografieproces draait om het vinden van taferelen die het verhaal vertellen”, legt hij uit. “Vervolgens kan het bewerkingsproces pijnlijk zijn, omdat je 50 of 60 foto's moet terugbrengen naar 20. Je selecteert alleen de sterkste foto's, de beelden die bijdragen aan het verhaal. Soms moet je even een stap terug nemen om te kunnen zien wat wel en niet werkt.”
Hij vertelt verder: “Als het nodig is voor het verhaal, moet je soms iets veranderen of zelfs opnieuw beginnen. Het is alsof je de zee in gaat. Als je onder water bent en midden in het proces zit, zie je het geheel niet. Soms moet je dus even terug om te ademen en rond te kijken. Daarna kun je weer verder.”
"Ik probeer de wereld niet vast te leggen zoals hij is, maar zoals ik hem wil zien."
