Vertrouw op mij

Brendans recente project, waarbij hij in één minuut portretten schoot, leverde daarom interessante problemen op. Brendan lacht: “Ja, het project was een flinke uitdaging, zeker omdat ik er willekeurige vreemden voor uitpikte op mijn evenementen. Maar ik houd wel van een uitdaging. Als fotograaf moet je de lat voor jezelf elke dag zo hoog mogelijk leggen.”

Brendan zegt dat het project was bedoeld om mensen te laten zien dat je in slechts één minuut een mooi portret kunt maken: “Zolang je maar vertrouwen hebt. Er moet vertrouwen zijn tussen de fotograaf en het subject, maar ook tussen de fotograaf en de camera.”

Volgens hem maakte deze mix zijn prachtige serie monochrome portretten mogelijk. En hij denkt dat iedereen met de juiste vaardigheden en hulpmiddelen hetzelfde kan bereiken. Brendan legt uit: “Ik wilde mensen laten zien dat je dit soort dingen kunt doen met bijvoorbeeld straatfotografie. Veel mensen zijn bang om voorbijgangers aan te spreken en te vragen of ze een portret mogen schieten.”

Brendan vervolgt: “Vertrouwen ontstaat door de manier waarop we naar anderen kijken en met ze praten. Zelfs in dit soort situaties, op drukke evenementen met 200 of 300 mensen, probeerde ik een ruimte te creëren voor ons tweeën. Ik vroeg mijn subjecten niet naar de massa te kijken, maar alleen naar mij. Te doen alsof er niemand anders was. Hierdoor worden subjecten minder zenuwachtig. We werken op die manier samen als fotograaf en subject en hebben allebei een taak.”

Dus hoe krijgt Brendan het voor elkaar om in zo'n korte tijd een band te krijgen met het subject? Hij zegt dat het heel belangrijk is om subjecten te vragen naar hem op zoek te gaan in de lens. Hij legt uit: “Dit is belangrijk omdat je er een heel andere uitstraling mee krijgt dan wanneer iemand simpelweg naar de camera staart. Ze zien er geconcentreerder uit, alsof ze een gesprek voeren. Dit zorgt voor het gevoel van verbinding dat mooie foto's oplevert.”

Eén minuut is natuurlijk zo voorbij, dus Brendan moest erop kunnen vertrouwen dat zijn α7R III de verbindingen zou vastleggen die hij snel had gemaakt. Het belangrijkste aspect? “Scherpte”, zegt hij. “Met de eye-autofocus van Sony hoef ik me niet druk te maken over de scherpte van de ogen. Die is altijd goed, ook als het diafragma helemaal openstaat. Vóór eye-AF was er altijd het risico dat er op dat speciale moment werd scherpgesteld op het ooglid of de wenkbrauw. De vraag was toen in hoeverre je echt controle had.”

En nu? Brendan legt uit: “Ik weet dat ik met het subject kan werken en het contact kan vasthouden. En ik weet dat ik me nooit druk hoef te maken over mijn camera. Die is slechts een verlengstuk van mijn creatieve geest. Dat is het belangrijkst, zeker als je maar één minuut hebt om een foto te maken. En nogmaals: het komt allemaal aan op vertrouwen, in dit geval vertrouwen in mijn camera. Daarom gebruik ik de α7R III, omdat de technologie me mijn ding laat doen.”

Brendan moest snel werken en gebruikte een eenvoudige flitsopstelling. Daarnaast maakte hij gebruik van de TTL-functies van de α7R III, die een goede aanvulling zijn op zijn gebruikelijke werkwijze. “Ik ben ouderwets,” legt hij uit, “dus ik werk in de studio graag met een lichtmeter. Als ik daar de tijd niet voor heb, is TTL heel nuttig. Daarom maakte ik het eerste shot altijd met TTL en schakelde ik daarna voor volledige controle over naar de handmatige modus. Voor mij is het een soort hybride fotograferen. Deze functies bieden me een goed uitgangspunt en vanuit daar ontwikkel ik het shot verder.”

De laatste uitwisseling van vertrouwen is met de aanschouwer, zegt Brendan. Je wilt kijkers betrekken bij een reeks foto's die misschien wel op ver uit elkaar gelegen plekken en met maanden tijd ertussen zijn gemaakt en je wilt hun aandacht vasthouden. Projecten zoals zijn reeks in één minuut gemaakte portretten worden succesvol door consistentie aan te brengen in de shots.