Werp eens een blik op de fotografie van Kyle Meyr, dan valt op dat iets eraan anders is. In de foto’s van Kyle heeft het landschap net zozeer een karakter als de sporters en avonturen die hij vastlegt. Het speelt een rol, groot of klein, net als het subject.
Kyle’s foto’s zijn geen onbeduidende portretten of simpele actiefoto’s die overal zouden kunnen zijn gemaakt, maar vertellen het verhaal van mensen in de omgeving. Er is sprake van een balans. Kyle vat dit mooi samen:
“Kleine mensen, grote landschappen. Ik houd ervan. Niets is mooier dan iemand te fotograferen die tegen de natuur vecht. Het landschap geeft de mensen die zich erin bevinden karakter, of ze nu een ijswand beklimmen of over een weg in de woestijn skateboarden. Het biedt uitdaging op weg naar het geluk dat ze zoeken.”
Het werkt ook andersom. “Mensen voegen persoonlijkheid toe aan het landschap en bieden zo veel meer context dan wanneer je alleen natuur fotografeert”, legt hij uit. “Als je iemand boven of onder de horizon plaatst in een foto, levert dat andere verhoudingen op, waardoor je de grootsheid van het omliggende landschap ziet, of de verlatenheid, de duizelingwekkendheid, of welk verhaal je ook wilt vertellen. Misschien is het de bedoeling dat iemand aan de voet van de bergen met een kajak vaart en misschien moeten de bergen hem of haar wel bescherming bieden.”
Kyle’s interesse voor actie komt voort uit zijn liefde voor skiën. “Mijn moeder is Noorse en ik ben opgegroeid in de VS, waar ik altijd op de piste te vinden was”, legt hij uit. Het was echter een volledig ander landschap dat hem fulltime naar de sport- en avontuurfotografie leidde. Na drie jaar journalistiek te hebben gestudeerd in Londen, deed het stadsleven Kyle beseffen hoe erg hij de natuur miste. “Ik wist dat ik thuis in Noorwegen zo veel meer kon fotograferen”, vertelt hij ons. “Toen ik terugging, was ik niet te stoppen. Ik nam overal een camera mee naartoe en fotografeerde elk stukje van Noorwegen.”
Zijn tijd in Londen was echter geen verspilde tijd. Dankzij zijn journalistieke opleiding heeft hij geleerd hoe belangrijk het is om ervaringen om te zetten in verhalen.
“Ik wilde altijd al dicht bij het vuur zijn en was jaloers op journalisten die overal bovenop zaten, zoals Hunter S. Thompson en Tom Wolfe, die echt opgingen in het verhaal. Hoe meer ik mijn camera gebruikte om onderdeel te worden van deze verhalen, hoe meer ik besefte dat ik de verhalen beter kon vertellen als ik mensen gewoon precies liet zien wat ik zag, of dat nou een mooi plaatje was of niet.”
In dit geval betekent onderdeel worden van het verhaal dat de fotograaf en de camera tegen een stootje moeten kunnen. “Ik ben graag zo veel mogelijk buiten”, zegt Kyle. “Het is daarom belangrijk dat de batterij van de camera lang meegaat. Dit is bepalend voor het resultaat dat een shoot me oplevert.”
Een goed voorbeeld hiervan is het fotograferen van een Noors evenement dat ‘Norseman’ heet: een van de extreemste triatlons ter wereld. Kyle vertelt: “Je begint om twee uur ‘s nachts te schieten, als iedereen met een veerboot midden in een fjord wordt afgezet. Je bent pas na zonsondergang klaar. Enthousiaste fotografen zoals ik maken in dat tijdsbestek makkelijk zo’n tweeduizend foto’s. Ik heb drie reservebatterijen voor de α9 en de α7R III en heb nog nooit een sessie gedaan waarbij ik daar niet genoeg aan had.”
Hij maakt ook gebruik van de feilloze autofocus van de α9: “Dit is waarschijnlijk mijn favoriete functie van alle camera’s die ik ooit heb gebruikt. Hiermee krijg ik 99% van de tijd een scherpe foto en omdat ik daarop kan vertrouwen, krijg ik altijd het gewenste shot. Tijdens het skiën kan ik stoppen op de piste, mijn rugzak afgooien, de camera pakken en erop vertrouwen dat hij klaar is voor gebruik. Als ik fotografeer met twintig frames per seconde en de continue autofocus gebruik, leg ik elk actiemoment vast en kan ik later precies de gewenste beelden selecteren. Dat maakt zo’n enorm verschil.”
Hoewel Kyle een aantal van de mooiste landschappen ter wereld fotografeert, zorgt zijn actiegerichte aanpak ervoor dat hij weinig tijd heeft voor traditionele landschapsfotografietechnieken, zoals het gebruik van filters en statieven. “Je zult mij nooit met een statief zien”, lacht hij. “Ik wil altijd boven op de actie zitten en op elk moment kunnen schieten, daarom fotografeer ik in RAW en ben ik afhankelijk van de capaciteiten van mijn camera.”
Als we teruggaan naar het avontuur en de wildernis die we in Kyle’s shots zien, vragen we ons af of hij naar specifieke dingen zoekt op de locaties die hij fotografeert. “Deze verhalen gaan vaak over mensen die zich buiten de bewoonde wereld begeven, daarom wil ik meestal geen wegen op de foto hebben. Wegen brengen het subject terug naar de bewoonde wereld.” Het wordt echter steeds moeilijker om dat voor elkaar te krijgen, omdat foto’s zoals die van hem juist meer mensen naar de wildernis trekken.
“In Noorwegen worden steeds vaker wegen en stenen trappen gebouwd op bepaalde bergen, zodat toeristen er gemakkelijker kunnen komen. Voor mij is niets teleurstellender dan op de top van een berg aan te komen en te zien dat iemand al een trap heeft gemaakt.”
Voor hem is de Preikestolen boven de Lysefjord hier een goed voorbeeld van. “Dit is een van de mooiste dingen die Moeder Natuur ooit heeft gemaakt,” zegt hij, “maar om de wandelafstand te verkleinen, loopt de weg inmiddels door tot bovenaan de berg. Hierdoor verlies je echt het gevoel dat je het uitzicht hebt verdiend. Dat gelukzalige gevoel komt vooral doordat je kunt zeggen: ‘Kijk, ik begon beneden bij het water en nu sta ik op duizend meter hoogte’. Het is geweldig dat mensen zich dankzij foto’s aangetrokken voelen tot deze plekken en ervaringen, en ik wil ook dat mensen ze zien, maar als je de wildernis makkelijk maakt, verandert dat de aard en het verhaal ervan volledig.”
"Je vindt maar zelden zo veel orde op één plek… Dat heet de natuur."
